Öyle işte; gençken yaşlanmalı insan. Saçlarına aklar düşmeden. Karanlıklar sarmadan yüreğini. Erken görmeli, yetişmek için. Yetişemesende; yetişme çabası işte.   Ağlamak bir ömür olmalı, yürektense. Yürek ne kadar severse artık, Ne yükler yükledik yüreğe, Oda yorgun; muzdarip halinden, Aklın keyfi yerinde.    Benim aklımın dışında, Bütün akılların keyfi yerinde. Yürek serbest,  keyfi gıcır. Ruhumu bağladım,…

Gerçekten kelimeleri doğru kullanıyor muyuz ? Ben şahsen doğru kullandığımızı düşünmüyorum. Özellikle sevdiği kıza açıldığında reddedilen üzgün arkadaşlarım gelir aklıma “kaybetmek“ kelimesini duyduğumda. Onu kaybettim Ömer. Aslında kaybettiği bir şey yok. Ama üzgündür ve o an aklına gelen ilk şey arkadaşını teselli etmek olur. Bir yığın teselli cümlesi işte. Sahip olduğun bir şeyi kaybedebilirsin aslında. Ne var…

Ben küçük yaşlarda öğrendim sığ sularda boğulmasını. Insanlar gibi derinlikler aramadım boğulmak için. O zamanlarda farketmiştim aslında insanların boğulmamak için derinliklere kaçışını. Çok ölmüşümdür ben. Bundandır ölümsüzlüğüm. Şimdi çok insan görüyorum boğulmamak için yüzmeyi öğrenen. Derinlikler onlara kalmıştır artık.. Taşımakta zorlanacağı bir sürü ağır yük. Yüzmeyi öğrenmeye çalışmadığım için çok ağlamışımdır oturup. Insanlığımı sonuna kadar…

Uzaklıklar yalan sana sevgimde. Her kalkışımda varlığının verdiği huzur. Bırakıp gidiyorum seni, kaybetmek pahasına. Gitmeliyim;gitmek zorundayım. Sen yaşlara gelmeliyim. Hani bırakmakta değil yaptığım. Alışılmadık, esrarengiz ; bünyeme yabancı bir duygudan kaçmak yaptığım. Kan kokusu gözlerimde. Her an sana ağlayacak.. Çekip gittiğimi sanar beni tanımayanlar. Tanımaya başlayanlar sana koştuğumu. Çokta tanımaz tanıyanlar da. Senin duvarlarından farklı…